Tranen om vele redenen...

Deze week stond in het teken van afscheid nemen van alles en iedereen in La Paz. En dat bracht nogal wat emoties met zich mee, in alle opzichten.

In El Alto bleken mijn verjaardag en mijn afscheid genoeg redenen om de hele week feest te vieren!
Woensdag werd ik getrakteerd op een disco (met de radio die ik voor zo had gekocht), zelfgebakken empanadas en ik kreeg hele lieve, door de jongens zelf gemaakte, kaarten. Vrijdag heb ik ze een dag mee op stap genomen naar het museum, wat ze echt geweldig vonden. En toen ik zaterdag de laatste lading kleding kwam brengen en echt afscheid kwam nemen, stond er een taart van 4 verdiepingen klaar, die de cholita (naam voor de traditioneel geklede vrouwen hier, met bolhoed enz.) had gebakken! Met een bodempje cola voor iedereen werd er geproost en begon een regen aan speeches. Ook stonden er een aantal snikkende jonkies op waardoor ik het helemaal niet meer droog hield.

Bij de kinderbescherming was het daarentegen een trieste week. Dinsdag ving ik het gesprek op tussen twee jongetjes, Jose en Rodrigo, beide 7 jaar, die altijd stierlijk vervelend zijn. Ze hielpen elkaar met het maken van maskers. En heel zachtjes hoorde ik Rodrigo aan Jose vragen waarom hij hier zat... Jose antwoordde niet gelijk, maar knipte stil door. Waarna het andere ventje echt in van die gebroken kindertaal vroeg: "Had jij ook ploblemen met je moeder? Hey? Had jij ook ploblemen met je moeder?" (Hij kan de "r" niet zo goed zeggen.)
Als je zoiets hoort, breekt je hart echt. Geen wonder dat die kids amper te hanteren zijn.
Donderdag kwam ik erachter dat Jose inderdaad problemen had met zijn moeder. Zij heeft namelijk 9 "foutjes" op de wereld gezet en wil niets met ze te maken hebben! Vier daarvan zitten in een tehuis in Cochabamba. En de andere vijf (een baby, Gordo (2), Angelina (6), Jose (7) en Danielle (10)) zaten hier al 2 maanden, wat uitzonderlijk lang is.
Ze hebben zich stuk voor stuk een stoere houding aangemeten om enigszins te kunnen overleven. Maar als je ze 1 keer in je zak hebt zitten, zijn het schatjes.
Angelina (stiekem een lievelingetje van deze juf) is echt zo´n mooi eigenwijs ding. Zij had zich deze week ontfermd over een klein meisje (die 1,5 week alleen in huis heeft geleefd, verlaten door haar moeder) en ik stond met hen in de rij bij de wc. Toen het wachten Angelina wat te lang duurde, duwde ze de wc-deur open, stapte naar binnen en vertelde het jongetje op de wc dat het toch echt zaak was wat vaart te maken, want het had nu lang genoeg geduurd en HAAR baby moest heel nodig. Daarna kwam ze met de handjes in de zij voor me staan, en met zo´n hoofdknik-beweginkje naar de deur zei ze: "Nou, die zit daar dus helemaal niets te doen, he!" Toen er ook nog even later een volwassene dreigde voor te dringen, wurmde ze zich er met baby en al tussen, keek op naar die vrouw en vroeg: "Zeg, als jij ook gaat poepen, zijn wij ZEKER eerst!"

Even later brak er onrust los... er werd zonder vooraankondiging van bovenaf medegedeeld dat deze 5 broertjes en zusjes binnen een uur weg werden gebracht... Ze werden rap onder de douche gezet, hun enige tasje werd ingepakt en hup.. de jeep in. Zonder afscheid van hun leidsters, zonder niets.
De cholita uit de keuken sloot zich gelijk huilend op in een van de slaapzalen. En Anna (een lief mens, waar ik hier het meeste vertrouwen in heb en die echt om de kinderen geeft) was totaal van slag. Ze kwam totaal overstuur bij me uithuilen.
Wij mochten niet weten waar de kids naar toe gingen, maar het gerucht ging dat ze naar een heel streng tehuis in de Yunga´s (jungle) werden gebracht. Volgens Anna was het daar niet zo fijn (!) als hier (wat ik al niet lachen vind): ze schijnen daar heel vroeg op te moeten staan, zelf te moeten koken en hun kleren te moeten wassen enz. en niet naar school te gaan!

De rest van de dag hing er een zware, donkere wolk boven m´n hoofd.. Natuurlijk heb je in Nederland ook kinderen die om wat voor reden niet thuis wonen, maar als je dan ook nog in een land als Bolivia bent geboren, maak je een goed, beroerde start. Met iemand anders probeer ik nu te achterhalen waar ze nu daadwerklijk zitten en of het daar echt zo beroerd is als wordt beweerd.

Kortom, om er maar even een clicheetje tegenaan te gooien: een week van een lach en een traan.

Marieke

P.S. Poging nr. 2 om iedereen een kaart te sturen is overigens WEER mislukt!
Ik heb net in een enorme mensenmassa gestaan om de vandaag ingehuldigde, eerste inheemse president, Evo Morales, te zien (wat overigens is gelukt), en enorm goed op m´n waardevolle spullen gelet... Jatten ze m´n net geschreven ansichtkaarten WEER!! Dat geloof je toch niet...
Jullie zijn vast net zo blij met een kaartje van de Amsterdamse grachten...