Back on the backpackers track...

La Paz is verleden tijd... snif...
Mijn laatste avondje hebben we gevierd in een kroeg in de "gringobuurt" met als gevolg dat er onverwacht zelfs nog wat meiden uit Cusco binnen kwamen vallen die toevallig ook in La Paz rondhingen... en die via via al hadden gehoord dat Peter NOG een keertje langskomt (en wel volgende week al!! In Santiago de Chili!! Jeuhhh!!)! Zelfs in Zuid-Amerika is een roddelcircuit... Onvoorstelbaar klein wereldje hier in de gringo-scene... Maar een mooi avondje was het!

De laatste 5 weken van deze reis begeef ik mij nog weer even op het backpackerspad.
Dinsdag heb ik de nachtbus gepakt naar Sucre. DE officiële hoofdstad van Bolivia. La Paz is "alleen maar" de stad waar de regering zetelt, een beetje het Den Haag van Bolivia... maar dan eigenlijk ook weer helemaal niet. Want La Paz is een miljoenen stad dat echt de allure heeft van een wereldstad.
Sucre daarentegen heeft een kwart miljoen inwoners en is een schattig, rustig stadje. Alsof het elke dag zondag is!
En mooi!!? Waar Cartagena (Colombia) bestemd leek voor Barbie en Ken, is Sucre net zo mooi maar een stad voor de de gewone, werkende en wonende mens. Ik heb me daar helemaal gek genoten! In de zon (ja, iemand moet voor dat zonnetje zorgen als jullie in de weer zijn met sneeuwschuivers...), op een terrasje met uitzicht over de "witte stad" en de bergen.

En nu zit ik in Potosi. De mijnenstad. Op 4100 meter (ze zeggen hier de hoogste stad ter wereld)!
Vanochtend ben ik ingepakt en wel, inclusief helm met lamp, in de mijnen afgedaald. Wat een verschrikking! Dagelijks werken 80.000 mijnwerkers hier in Bolivia onder de meest primitieve, barre omstandigheden en kruipen door diezelfde vreselijke tunneltjes als waar wij ons vandaag dalend en stijgend (pff...) doorheen moesten wurmen. Al vanaf hun 10e gaan de jongens de mijnen in, want ander werk is hier amper. Een werkdag bevat 12 uur, waarbij onder hoge temperaturen, de nodige chemicaliën en een grote hoeveelheid stof wordt ingeademd. De hele dag kauwen de heren op stapels cocabladeren om geen honger, vermoeidheid of hoogteziekteverschijnselen te voelen. En na het werk zet een groot deel het op een drinken waar je "u" tegen zegt... Laveloos slenteren ze, pootje over, rond...

Wij, de toeristen, komen al hoestend en proestend even 2 uurtjes meekijken en geven cadeaus als cocabladeren en dynamiet.
Enorm indrukwekkend moet ik zeggen. Als je je inbeeldt hoe het dagelijks leven van deze mannen en gezinnen er uit moet zien, kan ik niet beloven dat ik niet ook mijn alcoholgebruik flink zou opschroeven. Triest, triest, triest.

Morgen in de bus richting de Uyuni, de zoutvelden, samen met Julie een meisje uit Taiwan. Zij reist ook alleen maar het grote cultuurverschil is dat zij een land vol familie en vrienden in ongeloof achterliet omdat zij een paar maanden reizen door Zuid-Amerika verkiest boven "Europa-in-7-dagen". Echt een grappig mens.

Laiverds! Ik mail weer vanuit Chili! Ofzo...

Veel liefs!