Geluiden uit het diepst van de aarde...

Na een heerlijk weekje Santiago de Chili met Peter moesten we helaas nog 1 keer afscheid nemen. Maar niet voor lang... want mijn laatste 2 weken zijn ingegaan!

Ik heb gelijk de nachtbus gepakt naar Pucon, ten zuiden van Santiago in het Lake District.
Pucon is een klein stadje aan de voet van de actieve vulcaan Villarrica. Het is er bloedheet, alle huisjes zijn laag en van hout en de omgeving is prachtig. Ongelovelijk groen! En dan staat er 1 zo`n besneeuwde, dreigende reus te roken op de achtergrond. Aan het stadhuisje hangt een stoplicht dat aangeeft hoe veilig de vulcaan is op het moment.
Het licht stond op groen, dus ben ik de Villarrica gaan beklimmen.

De avond ervoor zat ik op het terrasje van mijn super gezellige hostel wat te eten, tot er zo`n te Amerikaanse familie naast me kwam zitten. 1 vrouw bevestigde alle vooroordelen en riep alleen maar hysterisch dat alles op de kaart haar "favorite" was en "OH MY GOD! Have you seen that lovely pie sitting there? It`s just waiting for us!!". Het kostte haar een kwartier bij te komen van het feit dat de tafel al gedekt was voor 6 personen:"As if they were expecting us!! OH MY GOD!!"
Dus ben ik rap met m`n boekje onder de arm weggevlucht.

Wie blijken mij de volgende ochtend te vergezellen bij de vulcaanklim... je voelt `em al...
Wat een opluchting dat de ergste afhaakte en alleen het meeste sportieve stel met mij en een gids de tocht aanging: Al en Andrea (beide een jaartje of 55). En "OH MY GOD!! It`s you again! We were sitting next to you yesterdaynight!! Unbelievable!!"
Goh... dat was me nou helemaal niet opgevallen...

Tweede tegenvaller: de skilift ging niet vanwege teveel wind, dus moesten we het eerste deel ook lopen. Klimmen in los zand en stenen... koud, wind... ik begon me serieus af te vragen wat ik probeerde te bewijzen.
Na een uur bereikten we de sneeuwgrens en pakten we onze pikhouwelen erbij. Gek genoeg begon ik het vanaf dat moment 1 groot feest te vinden! Ik vond het heerlijk door de sneeuw te lopen en zo af en toe achterom te kijken naar een overweldigend landschap. Urenlang ongelovelijk genoten.

Alleen Al had er erg veel moeite mee. Kwam amper de berg op. We waren ondertussen dikke vrienden geworden met z`n drieën. Hoewel er zich nog een kleine lawine dreigde te ontwikkelen toen Andrea hoorde hoeveel talen wij Hollanders gemiddeld spreken was het toch prettig weer wat vooroordelen te kunnen begraven in de sneeuw. En dat moest ook wel om ons te kunnen verenigen tegen onze gids, die zich weinig scheen te bekommeren om het welzijn van z`n klauterende toeristjes. Bij elke bocht mopperde hij tegen mij dat het nog veel steiler en zwaarder ging worden en dat we Al maar op een veilige plek moesten achterlaten om hem op de terugweg weer op te pikken. Wat ik vervolgens vertaalde met "hij zegt dat we gewoon rustig aan moeten doen, Al, we hebben alle tijd en we gaan het met z`n allen redden!".
Toen we 5 uur later met z`n drieën over de kraterrand keken, bleek het afzien meer dan de moeite waard te zijn geweest: stromend lava... rook... Maar vooral de geluiden uit het diepst van de aarde maakten enorme indruk op me...

Het afdalen was een sprookjesachtige ervaring. Onze sneeuwpakken waren verstevigd dus we konden hele delen op onze kont naar beneden glijden! Mooi man! Met je pikhouweel kon je remmen, maar remmen is natuurlijk voor mietjes... Ik vermaakte me weer prima.
Op 1 stuk gleed ik heel rustig naar beneden, doodstil om me heen, een te mooie omgeving, beentjes over elkaar heen, handschoentje uit, fotootje maken... Ik voelde me net Mary Popkins, die leek ook altijd zo relaxed aan dat parapluutje te hangen: rustig landen, even afkloppen en klaar. Zo gleed ik ook neuriënd die berg af.

Alleen onze gids moest nog even op het matje worden geroepen toen hij zelfs zover vooruit ging, dat hij uit het zicht was verdwenen! En toen ook nog om het hoekje begon te schreeuwen dat we op moesten schieten vanwege vallend gesteente! Dus is meneer er even fijntjes op gewezen dat dit niet de manier kan zijn onervaren bergbeklimmers te begeleiden op een voor sommigen barre tocht.

`s Avonds werd ik door Al en Andrea uitgenodigd mee uit eten te gaan omdat we zo`n goed team waren gebleken... maar... met de hele familie!! Dus daar ga je dan...
Hoewel ik ondertussen oprecht grote fan was van Al en Andrea bleek haar zus (eerder aan gerefereerd als "de ergste" ) toch nog steeds onuitstaanbaar, hoewel ze werd overtroffen door haar te verwende dochtertje van 9. Zelfs oma (die overigens een schat was) kon zich na een week met haar kleindochter heel goed voorstellen dat sommige dieren hun eigen kinderen opeten...!!!
Interessant avondje.

Ondertussen zit ik in San Martin de Los Andes in Argentinië vanuit waar ik vanmiddag 24 uur mag gaan bussen naar de stad waar het een half jaar geleden allemaal is begonnen... Buenos Aires!!
Morgen heb ik daar een feestje met wat vriendinnetjes uit Cusco die daar ook rondhangen. En vrijdag mag ik m`n moeder ophalen van het vliegveld, om mijn laatste weekje Zuid Amerika met haar door te brengen. Gezelligheid!

Un abrazo, Marieke