Lago Titicaca

Afgelopen dagen ben ik met 3 meiden een lang weekend naar het Lago Titicaca geweest. Vrijdag aan het eind van de dag kwamen we in Puno aan. We besloten toch naar de haven te gaan om te kijken of we nog met een bootje naar een eiland zouden kunnen varen om daar te overnachten, hoewel we hadden gehoord dat je alleen op de grotere eilanden kon slapen, wat we op dat moment van de dag niet meer gingen redden. Maar in het kader van "je moet niet altijd de makkelijke weg kiezen.. we gaan voor het avontuur!" stapten we bij het enige mannetje dat nog in de haven rondliep, in het bootje. Dit had tot gevolg dat wij even later als enigen het meer opgingen, met alleen maar grote toeristische boten als tegenliggers. We gingen in de richting van de "floting islands" waarvan we dachten dat je er niet kon overnachten. Maar Roberto, die onze boot bestuurde, bleek met zijn gezin op 1 van de eilandjes te wonen en we mochten wel blijven slapen.

Onvoorstelbaar... met 6 families leven ze op een drijvend eilandje, 80 bij 80 meter. Alles is gemaakt van riet: van de hutjes tot het eilandje zelf! Onze familie verkaste met z´n achten naar het hutje ernaast en wij kregen de andere hut.
Of we mee wilden eten! Graag! Tot er uit het donker een man opdoemde die trots een dooie pinguinachtige vogel omhoog hield... Een paar meter verderop zaten 2 vrouwen nog wat beesten te plukken en werd er vrolijk een soepje van getrokken. Dus terwijl wij ons glimlachend lieten informeren over de locale eetgewoontes, ontstond er een druk gemompel in het Nederlands hoe we hieronder uit konden komen.

´s Avonds in onze hut kregen we de hele familie op bezoek. Pa, ma, kids.. allemaal op blote voeten op een rijtje en wij klappertandend een beetje gepoogd iets tot stand te brengen wat op een conversatie lijkt.
Nadat we onze honger stiekem hadden gestild met de crackers en koekjes die we nog hadden, begon een lange, koude nacht.
Maar mooi!!? Een fantastische, heldere sterrenhemel en totale stilte... Dan vergeet je snel dat ook je bed en wc uit een stapeltje riet bestaan. Hoewel we daar ook net zo snel weer aan herinnerd werden toen er 1 van ons ziek werd... mmm... Je moest echt oppassen dat je in het pikkedonker niet van dat eiland afkukelde.

Totaal verkleumd, zonder te hebben geslapen, stapten we bij het eerste zonnestraaltje (5 uur) ons hutje uit op zoek naar de warmte van de zon. Daar zaten we dan.. 4 meiden op een rijtje.. alle hutjes nog in stilte gehuld... met een waanzinnig uitzicht over het doodstille meer, waar de zon net bovenuit piepte.

Een waanzinnige ervaring... die eigenlijk niet echt is uit te leggen. Maar ik moet toegeven dat we de avond erna ook wel errug hebben genoten van een heerlijk hotelbedje, een warme douche, een flesje Chileense wijn en de nodige Cuba-libres... met het gevolg dat we zondag supertje brak in de bus terug zaten...

Mooi man, avonturen...