Tia!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

"Tia Marieke!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
Elke dag word ik hiermee door een stuk of 20 kids onthaald als ik één van mijn projecten binnenstap. De juffen worden hier "tante" genoemd, dus ook ik ga hier onder deze fijne titel gebukt. (Klonk dat "profi" in Peru toch een stuk lekkerder...)

Voor een paar weken werk ik via Bureau Connectie Bolivia voor 2 kinderopvangen hier in La Paz.
Eén ervan is de kinderbescherming. Via een noodnummer kan er worden gebeld door kinderen zelf of door volwassenen die zich bijvoorbeeld ernstig zorgen maken over de situatie bij de buren thuis of zien dat kinderen al dagen alleen thuis zitten waarvan de ouders spoorloos zijn, enz. Die kinderen worden dan uit huis of van straat gehaald en hier ondergebracht. Vanuit daar wordt gekeken of ze terug naar huis kunnen of dat er een ander onderkomen gezocht moet worden.
Het gaat hier om echt zielige kids. Voordat je hier bij de kinderbescherming belandt, ben je al wel een fase verder dan in Nederland. Gisteren waren er 2 nieuwe meisjes, zusjes, die de hele middag naast elkaar op het stoepje hebben zitten huilen.
Eén baby ligt de hele dag in z`n ledikantje... er wordt niet naar hem omgekeken. Als er al even aandacht gegeven wordt, wikkelen ze eerst toiletpapier om hun handen om hem op te pakken omdat ie zo vies is. Geen geld voor luiers.
Op een gegeven moment vond ik hem huilend op de grond. Stoeltje omgeklapt. Dus mee naar buiten waar ik met de anderen een poging waag een kerststal te bouwen, kleien, knippen, plakken, tekenen enz. Elke keer als ik maar in buurt van de slaapzaal kwam, verstrakte het kind en zette het op een krijsen. Ondertussen heb je aan elk been nog zo`n dozijn kids hangen: "Tia, tia, tia!! Schaar, puntenslijper, lijm?!!!" (Jaja, die woorden kent ze nu allemaal in het Spaans, kan je niet zonder...)

Het andere project bevindt zich in El Alto, de voorstad van La Paz op 4000 m., waar net als in de stad ook ongeveer een miljoen mensen wonen: vooral armen, de mensen van het platteland. De regering ondersteunt deze crisisopvang die ook een tussentijds adres biedt.
Hoewel de begeleiding hier iets beter is en de kinderen veeeeel rustiger zijn, breekt ook dit je hart. Eén jongen praat niet, trilt alleen maar. Achter zijn rug om lachen zelfs de begeleiders om hem, duwen hem weg en maken gebaren dat ie niet goed zou zijn bij zijn hoofd. Vreselijk om te zien dat zelfs de aanwezige psychologe geen aandacht aan hem geeft. Na 2 dagen heel regelmatig even naast `em te zijn gaan zitten, een arm om hem heen te slaan, te stimuleren om juist mee te doen met de rest, kreeg ik een piepklein beetje contact met hem: hij zocht steeds verlegen glimlachend oogcontact en hij fluisterde zelfs 2 keer iets... Alleen al op dit ventje kan een studiejaar aan psychologen promoveren.

Er gaan heel wat momenten voorbij waarop ik even moet slikken om wat er gebeurt of juist niet gebeurt, om vervolgens weer gewoon het "gezellige, lachende tia-gezicht" op te zetten en in elk geval met de andere kids iets leuks te doen.
We knutselen wat af! Lezen, spelen, knuffelen... Ik moet echt oppassen dat ik niet met een weeshuis in m`n rugtas terugkeer.

Aankomende woensdag vlieg ik naar Colombia om kerst en Oud en Nieuw te vieren met o.a. Peter en Merel. Jeeuuhh!!! In januari kom ik nog weer terug in La Paz om nog 2 weken hier met de kids te werken en hopelijk wat mooie dingen voor ze te kunnen doen met het geld van een paar super lieve, spontane donateurs!

Vandaag zijn overigens de verkiezingen in Bolivia. Spannende tijden! Deze zomer is het hier redelijk uit de hand gelopen, maar op het moment is het rustig. Afgezien van wat gevechten in El Alto de afgelopen dagen. Maar ach, of je nou in je huisje in de Pijp zit met demonstraties op het Museumplein, of in La Paz met wat hilariteit in de bergen...
Op straat is het vandaag uitgestorven. Geen verkeer, alleen wat voetvolk. Rare gewaarwording in een stad waar je normaal 3 keer per minuut van je sokken gereden wordt. Verkeersregels zijn er hier namelijk vooral om weggetoeterd te worden.
Net zat ik even op een bankje in de zon op een pleintje, een kopje koffie te drinken.. komt er een vrachtwagen met politie voorbij die mensen van de straat plukt die nog geen blauwe vinger hebben, om ze vervolgens naar het stembureau TOE te brengen. Het is hier namelijk verplicht om te stemmen met grote boetes als gevolg van het niet op komen dagen. Als je je stem hebt uitgebracht, wordt je pink in een pot errug-lastig-afwasbare-inkt gedoopt, om aan te tonen dat je hebt gestemd. Gelukkig zijn blauwe ogen hier een vrijbrief voor de blauwe vinger, dus ik mocht rustig blijven zitten.

Hoewel de sfeer hier op het moment rustig is en niet gevaarlijk, is de spanning overal voelbaar. Iedereen heeft het erover en zelfs kinderen scanderen "Tuto Presidente!" (de rechtse rakker) of "Evo Presidente!" (de held (lees: marionet) van het platteland die alla Bush het debat niet aangaat/kan) Kortom... elke optie belooft wat. Beide waarschijnlijk weer zo corrupt als de pest en wat ook niet erg meewerkt is de houding van de bevolking. Democratie wordt hier gezien als het opstellen van een lijstje eisen waar de regering zonder compromis aan moet voldoen.. en zo niet, dan werpen we gewoon weer eens een wegblokkade op. Normaalste zaak van de wereld hier. Buschauffeurs nemen hier zo af en toe gewoon een "aanloopje" en knallen er dwars doorheen.

Maar goed lieve mensen, ik had me voorgenomen op deze weblog korte, leuke anekdotes te schrijven om jullie niet te lang te vervelen, maar er gebeurt nu iets teveel om het kort te houden. Maar hier DE punt.

Of toch nog even... aangezien ik volgende week aan het kerstdiner zit met m`n liefie en m`n zusje, verwacht ik niet veel internetshops van binnen te zien. Dus hierbij iedereen vast een super kerst toegewenst en meer dan alle goeds voor 2006!

Un beso! Marieke