Pepetubbie...

Alweer een week terug in La Paz. Voelde echt een beetje als thuiskomen, wat natuurlijk heerlijk is na die paar mooie weekjes Colombia. Ik ga hier nog 2 weken werken om daarna de laatste weken weer te gaan reizen.

In de crisisopvang zitten nog steeds dezelfde kinderen, met als gevolg dat ik deze week door ze werd bestormd toen ik door het hek kwam. Een super warm welkom!

Maar bij de kinderbescherming zijn het vooral nieuwe kids. Die er allemaal weer even belabberd uitzien. Een paar zelfs kaal geschoren i.v.m. luizen.
De 2 begeleidende dames bekommerden zich gisteren weer totaal niet om de kinderen. Zij bakten broodjes in een mega-oven die op de slaapzaal staat, terwijl 1 van hen op een bedje zittend met een enorme rasp alle pikzwarte, verbrande broodjes onder handen nam. 1 meisje van 2 jaar loopt doodziek rond en staat regelmatig hoestend en spugend tegen de muur en niemand doet er wat aan. De andere kids zijn extreem druk, totaal ongedisciplineerd maar dolblij met wat aandacht.
Dit project loont zich net zoveel als het andere project maar vreet een behoorlijke dosis energie en na 3 uur moet je echt weg. Op zich is dat ook aan te raden want de projecten bevinden zich niet in de beste wijken, dus zorg ik ervoor voor het donker weer in het centrum te zijn.

Toen ik gisteren de kinderbescherming verliet, lag er aan de overkant van de weg een man bijna dood te gaan. Waarschijnlijk een alcoholist (wat hier helaas meer regel is dan uitzondering) want z`n dronken vrienden en wat omstanders probeerden hem te "reanimeren". Wat inhield dat er flink aan hem gesjord werd en er zo af en toe iemand een ram op z`n borstkas gaf. Een vrouwtje achter mij in een snoeptentje, vroeg of ik even aan de kant wilde gaan want ik belemmerde haar uitzicht (!). Een bevreemende situatie... Je weet niet zo goed wat je op zo´n moment moet of kan doen. Zeker omdat je weet dat er hier niet zoals in Nederland binnen 5 minuten een ambulance voor je neus staat. En er ontstond echt een vervelende sfeer toen ook nog enige ontzettende, gore kerels die achter mij stonden zich als hufters begonnen te gedragen, waarna ik maar besloot dat ik met een tas vol puntenslijpers, potloden en crepepapier toch geen mensenlevens kon redden en dus maar rap het eerste de beste busje ben ingesprongen terug naar het centrum.
Daar op adem gekomen met wat vriendinnetjes uit Cusco, die op doorreis waren, en een paar biertjes gedronken. Een erg gezellig einde van de dag!

`s Avonds zit ik meestal met mijn Boliviaanse opa, Pepe, te kletsen over van alles en nog wat, ondermeer de situatie in Bolivia. Pepe is een lieve, grappige man, maar zou niet misstaan als... teletubbie. Hij houdt namelijk enorm van herhaling. Hij is een gepassioneerd verteller, wat gepaard gaat met de nodige gebaren, gezichtsuitdrukkingen en geluidjes. Maar als het verhaal is afgelopen, heeft hij er zoveel lol ingekregen dat hij rustig weer van voren af aan begint!! Met alles d`r op en d`r aan!! En hoe vaak ik ook zeg "Si, si, si, comprendo"... meneer laat zich niet ontmoedigen. Mooi...

Dit weekend ga ik uitgebreid shoppen voor de kids met het budget dat vanuit Nederland is geschonken!! Kleding en andere hoognodige zaken aanschaffen. Ben benieuwd.

Veel liefs vanuit La Paz!! X M